ಈ 2020 ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದ್ರೆ, ದುರಂತ ಎನ್ನಬಹುದು. ಕೊರೊನ ವೈರಾಣುವಿನ ಅಟ್ಟಹಾಸ ದಿನೆ ದಿನೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಜನರ ನೀರ್ಲಕ್ಷವೋ, ಸರಕಾರಗಳ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟು ನಿರ್ವಹಣೆಯ ವೈಫಲ್ಯವೊ, ಒಂದು ಅರ್ಥವಾಗ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ವಿಪತ್ತಿನ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ಅನೇಕ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ, ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಲಯವು ಒಂದು. ಹೋದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವರ್ಷದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅದೆಂಗೋ ಮಾಡಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಇಲ್ಲದೆ ಪಾಸುಮಾಡಿ ಮುಂದಿನ ತರಗತಿಗೆ ಮುಂದೂಡಿದರು. ಆದರೆ ಈ ವರ್ಷದ ಶಾಲಾ ತರಗತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವುದರ ಇನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ತಗೆದುಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ವಿವಿಧ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೀತಾನೇ ಇವೆ. ಸ್ಕೂಲುಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ, ಆನ್ಲೈನ್ ಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿ ಎಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ಅನೇಕ ಪರ-ವಿರುದ್ಧ ವಿಚಾರಗಳು ಮತ್ತು ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ಕೇಳಿ ಬರ್ತಾಇವೆ. ಪೋಷಕರು ಹಿಂತಹ ದುರ್ಗಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವಬಗ್ಗೆ ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಅತಂತ್ರ ಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನು ಎಷ್ಟು ದಿನ ಮುಂದುವರೆಯುದು ಎಂಬುದು ಅರಿಯದ ವಿಷಯ...
ಈ ವರ್ಷ ಮಗಳು ಒಂದನೇ ತರಗತಿಗೆ ಹೊಸ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆದಿದ್ದಾಳೆ. ಈ ಗೊಂದಲಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳಿಗೆ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕ ಹಾಗು ನೋಟಬುಕ್ಕುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕಲು ಖಾಕಿ ಪೇಪರಗಳ ವಿತರಣೆ ಆಗಿದೆ. ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕ ಅಂದಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳು ಅವುಗಳನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿಡಲು ಅದಕ್ಕೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ ವಾಡಿಕೆ. ಹೋದವಾರದಿಂದ ಮಗಳು ಕವರ್ ಹಾಕಿಕೊಡು ಎಂದು ಕೇಳಿತಿದ್ದಳು. ಇಂದು ಭಾನುವಾರ, ಸಮಯ ಇದ್ದದ್ದರಿಂದ ಅವಳನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೂರಿಸಿ, ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಖಾಕಿ ಬಣ್ಣದ ಪೇಪರಿನಿಂದ ಕವರ್ ಹಾಕುತ್ತ ಅವಳಿಗೂ ತೋರಿಸುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಈ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವುದು ಭಾರಿ ದೊಡ್ಡ ಕಲೆಯೇನಲ್ಲ. ಆದರೂ ಈ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೌಶಲ್ಯ ಅಡಗಿದೆ. ಈಗೆಲ್ಲ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಮೂಲಕ ನೋಡಿ ಕಲೆಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಮುಂಚೆಯೆಲ್ಲಾ, ಈ ತರಹದ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಕಲೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಂದ ಕಲಿಯಲೇಬೇಕಾಗುತಿತ್ತು. ಮಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತ, ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ, ನಾನ್ಯಾರಿಂದ ಈ ಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿತೆ. ನನಗು ಈ ಕಲೆಯನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಒಬ್ಬರು ಹೇಳಿರಲೇಬೇಕಲ್ಲ ಆಗ ನನ್ನ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳತ್ತ ಮನಸ್ಸು ಹರಿಸಿದಂತೆ ಅನೇಕ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕಲೆಹಾಕುತ್ತಾ ಹೋದೆ, ಆಗ ಅಲ್ಲಿ ನನಗೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರದಾರನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಹೌದು ಅವನೇ ನನಗೆ ಈ ಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟದ್ದು. ಹಾಗಾದರೆ ಯಾರದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ?? ಯಾರು ಅಲ್ಲ, ಅದು ನನ್ನ ಅಪ್ಪ.....
ಆ ಕಾಲದ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳು, ಜೂನ್ ಬಂತೆಂದರೆ ಶಾಲೆಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ. ಹೊಸ ತರಗತಿ ಸೇರುವ, ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಓದುವ, ಹೊಸ ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿಯುವ ತವಕ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮುಂಗಾರಿನ ಜಿಟಿ ಜಿಟಿ ಮಳೆ ಬೇರೆ, ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹಸಿರು, ರಸ್ತೆಗಳೆಲ್ಲ ರೊಜ್ಜು. ಇದೆ ಜಿಟಿ ಜಿಟಿ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ತರಗತಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು, ನೋಟುಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದಾದಮೇಲೊಂದು ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ವಿಚಾರಿಸುವುದು, ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಖರೀದಿ ಮಾಡುವುದು. ಮನೆಗೆ ತಂದಮೇಲೆ ಅವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಖಾಕಿ ಬಣ್ಣದ ಕವರ್ ಪೇಪರ್ ನಿಂದ ಕವರ್ ಹಾಕಿ, ಮೇಲೆ ಪುಟ್ಟ ಹೆಸರು ಬರೆದ ಲೇಬಲ್ ಅಂಟಿಸುವುದು, ಇದನೆಲ್ಲ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದೆ ಒಂದು ಆನಂದ. ನಾನು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ತಂಗಿಯಂದಿರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಎಲ್ಲರ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ತಂದೆ, ಮಾರ್ಕೆಟಿನಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ಖಾಕಿ ಪೇಪರ್ ತಂದು ತಾವೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಕವರ್ ಹಾಕಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದುದು, ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಲೂ ಕುಳಿತು ಏಕಚಿತ್ತದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದುದು. ಕ್ರಮೇಣ ಅದನ್ನು ನೋಡ್ತಾ ನೋಡ್ತಾ ನಾವು ಆ ಕಲೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಣಿತರಾದೆವು. ತಂದೆಯಿಂದ ಬಳುವಳಿಯಾಗಿ ಬರುವ ಅನೇಕ ವಿದ್ಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಒಂದು ಅನ್ನಬಹುದೇ.....ಹೌದು! ಮನೆಯೇ ಮೊದಲ ಪಾಠಶಾಲೆ, ತಂದೆ ತಾಯಿಯರೆ ಮೊದಲ ಗುರುಗಳು ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ, ತಾಯಿ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟರೆ ತಂದೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಮಕ್ಕಳ ಶೂ ಗೆ ಲೇಸು ಕಟ್ಟುವುದರಿಂದ ಶೂ ಪಾಲಿಶ್ ಮಾಡುವವರೆಗೆ, ಈಜು ಕಲಿಸುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಸುವುದರವರೆಗೆ, ಬಟ್ಟೆ ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡುವುದು, ಬಟ್ಟೆಗೆ ಬಟನ್ ಹರಿದರೆ ಹೊಸ ಬಟನ್ ಹಚ್ಚುವುದು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು ಯಾವುದು ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಎಂದು ತಿಳಿಸುವುದಷ್ಟಲ್ಲದೆ ಕಷ್ಟ ಎದುರಾದಾಗ ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಕೂಡ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳೋದು, ಅಪ್ಪ ಅನ್ನುವುದು ಒಂದು ಶಕ್ತಿ, ಒಂದು ಆದರ್ಶ. ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ದಾರಿದೀಪವಾಗುವ ಒಂದು ಬೆಳಕು...ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಿಹೇಳುವ ಒಂದು ವಿದ್ಯಾಪೀಠ......
ಕಾಲ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ, ನಾವು ಓದಿ ಬೆಳೆದು, ಕೆಲಸ ಹಿಡಿದು ಮದುವೆ ಮಕ್ಕಳು ಅಂತಾದಾಗ ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ನಾವು ಅಪ್ಪನ ಪಾತ್ರದಾರಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ. ಅಂದರೆ ನಾವು ಮಕ್ಕಳಾಗಿದ್ದಾಗ ನೋಡಿದ ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪನ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಈಗ ನಿಭಾಯಿಸುವ ಕಾಲ. ಸೃಷ್ಟಿಯ ನೀಯಮ, ಆ ಪಾತ್ರ ಅಂತ ಬಂದಾಗ ನಿಭಾಯಿಸಲೇಬೇಕು. ನಾವು ಅಪ್ಪನಿಂದ ಪಡೆದ ಅದೇಷ್ಟೋ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಬಳುವಳಿಗಳನ್ನು ಹಸ್ತಾಂತರಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಈಗ ನಮ್ಮ ಹೆಗಲಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ, ಆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಚಾಚು ತಪ್ಪದೆ ನಿಭಾಯಿಸಲೇಬೇಕು, ಆಗಲೇ ಆ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅರ್ಥ ಮತ್ತು ಘನತೆ ಬರುವುದು. ಅವತ್ತು ನನ್ನ ಅಪ್ಪನಿಂದ ಕಲಿತ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಈ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವ ಆ ಒಂದು ಕಲೆಯನ್ನು ಇಂದು ನಾನು ಅಪ್ಪನ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ತೋರಿಸಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಅದಲ್ಲಿರುವ ಏನೋ ಒಂದು ಸಂತಸವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ......
ಈ ವರ್ಷ ಮಗಳು ಒಂದನೇ ತರಗತಿಗೆ ಹೊಸ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆದಿದ್ದಾಳೆ. ಈ ಗೊಂದಲಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳಿಗೆ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕ ಹಾಗು ನೋಟಬುಕ್ಕುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕಲು ಖಾಕಿ ಪೇಪರಗಳ ವಿತರಣೆ ಆಗಿದೆ. ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕ ಅಂದಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳು ಅವುಗಳನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿಡಲು ಅದಕ್ಕೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ ವಾಡಿಕೆ. ಹೋದವಾರದಿಂದ ಮಗಳು ಕವರ್ ಹಾಕಿಕೊಡು ಎಂದು ಕೇಳಿತಿದ್ದಳು. ಇಂದು ಭಾನುವಾರ, ಸಮಯ ಇದ್ದದ್ದರಿಂದ ಅವಳನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೂರಿಸಿ, ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಖಾಕಿ ಬಣ್ಣದ ಪೇಪರಿನಿಂದ ಕವರ್ ಹಾಕುತ್ತ ಅವಳಿಗೂ ತೋರಿಸುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಈ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವುದು ಭಾರಿ ದೊಡ್ಡ ಕಲೆಯೇನಲ್ಲ. ಆದರೂ ಈ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೌಶಲ್ಯ ಅಡಗಿದೆ. ಈಗೆಲ್ಲ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಮೂಲಕ ನೋಡಿ ಕಲೆಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಮುಂಚೆಯೆಲ್ಲಾ, ಈ ತರಹದ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಕಲೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಂದ ಕಲಿಯಲೇಬೇಕಾಗುತಿತ್ತು. ಮಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತ, ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ, ನಾನ್ಯಾರಿಂದ ಈ ಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿತೆ. ನನಗು ಈ ಕಲೆಯನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಒಬ್ಬರು ಹೇಳಿರಲೇಬೇಕಲ್ಲ ಆಗ ನನ್ನ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳತ್ತ ಮನಸ್ಸು ಹರಿಸಿದಂತೆ ಅನೇಕ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕಲೆಹಾಕುತ್ತಾ ಹೋದೆ, ಆಗ ಅಲ್ಲಿ ನನಗೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರದಾರನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಹೌದು ಅವನೇ ನನಗೆ ಈ ಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟದ್ದು. ಹಾಗಾದರೆ ಯಾರದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ?? ಯಾರು ಅಲ್ಲ, ಅದು ನನ್ನ ಅಪ್ಪ.....
ಆ ಕಾಲದ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳು, ಜೂನ್ ಬಂತೆಂದರೆ ಶಾಲೆಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ. ಹೊಸ ತರಗತಿ ಸೇರುವ, ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಓದುವ, ಹೊಸ ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿಯುವ ತವಕ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮುಂಗಾರಿನ ಜಿಟಿ ಜಿಟಿ ಮಳೆ ಬೇರೆ, ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹಸಿರು, ರಸ್ತೆಗಳೆಲ್ಲ ರೊಜ್ಜು. ಇದೆ ಜಿಟಿ ಜಿಟಿ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ತರಗತಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು, ನೋಟುಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದಾದಮೇಲೊಂದು ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ವಿಚಾರಿಸುವುದು, ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಖರೀದಿ ಮಾಡುವುದು. ಮನೆಗೆ ತಂದಮೇಲೆ ಅವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಖಾಕಿ ಬಣ್ಣದ ಕವರ್ ಪೇಪರ್ ನಿಂದ ಕವರ್ ಹಾಕಿ, ಮೇಲೆ ಪುಟ್ಟ ಹೆಸರು ಬರೆದ ಲೇಬಲ್ ಅಂಟಿಸುವುದು, ಇದನೆಲ್ಲ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದೆ ಒಂದು ಆನಂದ. ನಾನು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ತಂಗಿಯಂದಿರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಎಲ್ಲರ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ತಂದೆ, ಮಾರ್ಕೆಟಿನಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ಖಾಕಿ ಪೇಪರ್ ತಂದು ತಾವೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಕವರ್ ಹಾಕಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದುದು, ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಲೂ ಕುಳಿತು ಏಕಚಿತ್ತದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದುದು. ಕ್ರಮೇಣ ಅದನ್ನು ನೋಡ್ತಾ ನೋಡ್ತಾ ನಾವು ಆ ಕಲೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಣಿತರಾದೆವು. ತಂದೆಯಿಂದ ಬಳುವಳಿಯಾಗಿ ಬರುವ ಅನೇಕ ವಿದ್ಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಒಂದು ಅನ್ನಬಹುದೇ.....ಹೌದು! ಮನೆಯೇ ಮೊದಲ ಪಾಠಶಾಲೆ, ತಂದೆ ತಾಯಿಯರೆ ಮೊದಲ ಗುರುಗಳು ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ, ತಾಯಿ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟರೆ ತಂದೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಮಕ್ಕಳ ಶೂ ಗೆ ಲೇಸು ಕಟ್ಟುವುದರಿಂದ ಶೂ ಪಾಲಿಶ್ ಮಾಡುವವರೆಗೆ, ಈಜು ಕಲಿಸುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಸುವುದರವರೆಗೆ, ಬಟ್ಟೆ ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡುವುದು, ಬಟ್ಟೆಗೆ ಬಟನ್ ಹರಿದರೆ ಹೊಸ ಬಟನ್ ಹಚ್ಚುವುದು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು ಯಾವುದು ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಎಂದು ತಿಳಿಸುವುದಷ್ಟಲ್ಲದೆ ಕಷ್ಟ ಎದುರಾದಾಗ ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಕೂಡ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳೋದು, ಅಪ್ಪ ಅನ್ನುವುದು ಒಂದು ಶಕ್ತಿ, ಒಂದು ಆದರ್ಶ. ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ದಾರಿದೀಪವಾಗುವ ಒಂದು ಬೆಳಕು...ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಿಹೇಳುವ ಒಂದು ವಿದ್ಯಾಪೀಠ......
ಕಾಲ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ, ನಾವು ಓದಿ ಬೆಳೆದು, ಕೆಲಸ ಹಿಡಿದು ಮದುವೆ ಮಕ್ಕಳು ಅಂತಾದಾಗ ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ನಾವು ಅಪ್ಪನ ಪಾತ್ರದಾರಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ. ಅಂದರೆ ನಾವು ಮಕ್ಕಳಾಗಿದ್ದಾಗ ನೋಡಿದ ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪನ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಈಗ ನಿಭಾಯಿಸುವ ಕಾಲ. ಸೃಷ್ಟಿಯ ನೀಯಮ, ಆ ಪಾತ್ರ ಅಂತ ಬಂದಾಗ ನಿಭಾಯಿಸಲೇಬೇಕು. ನಾವು ಅಪ್ಪನಿಂದ ಪಡೆದ ಅದೇಷ್ಟೋ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಬಳುವಳಿಗಳನ್ನು ಹಸ್ತಾಂತರಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಈಗ ನಮ್ಮ ಹೆಗಲಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ, ಆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಚಾಚು ತಪ್ಪದೆ ನಿಭಾಯಿಸಲೇಬೇಕು, ಆಗಲೇ ಆ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅರ್ಥ ಮತ್ತು ಘನತೆ ಬರುವುದು. ಅವತ್ತು ನನ್ನ ಅಪ್ಪನಿಂದ ಕಲಿತ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಈ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕುವ ಆ ಒಂದು ಕಲೆಯನ್ನು ಇಂದು ನಾನು ಅಪ್ಪನ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ತೋರಿಸಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಅದಲ್ಲಿರುವ ಏನೋ ಒಂದು ಸಂತಸವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ......
ಈ ಬದುಕೇ ಹೀಗೆ, ಇಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಅನೇಕ ಘಟನೆಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮರುಕಳಿಸಿ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಕಾಲಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಆ ಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ವಿವಿಧ ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.....ಆ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ, ಪಾತ್ರದಾರಿಗಳು ಬೇರೆ ಆಗಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಆ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತವೆ..........ಅಲ್ಲವೇ!!
ಜೂನ್ 21, ವಿಶ್ವ ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನ, ಅವತ್ತು ಇದೆ ಲೇಖನವನ್ನು ನನ್ನ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಗೋಡೆಯಮೇಲೆ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಅದನ್ನೇ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಸ್ತರಿಸಿ ಒಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಲೇಖನವಾಗಿ ಬರೆದು, ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನದ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲ ಅಪ್ಪಂದಿರಿಗೆ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ....
